De moederwond

Veel vrouwen (en mannen natuurlijk) hebben te maken met een moederwond.

Als baby’tje heb je misschien liggen huilen in je bedje. “Mama! Kom! Ik heb honger! Ik ben bang. Ik voel me zo alleen. Ik wil bij je zijn, want bij jou is het fijn, bij jou is het veilig”.

Als baby kun je die dingen natuurlijk niet zeggen, dus huil je om getroost te worden, om je veilig te voelen.

Misschien had je een moeder die op elke huil reageerde en die je bij haar nam, waarbij je kon voelen dat er iemand voor je was, dat er werd gereageerd op je behoeften en dat je er mag zijn, ook als je hulp nodig hebt, ook als je behoeftig bent.

In dit geval voelt de wereld waarschijnlijk veilig voor je, heb je het gevoel dat je er helemaal mag zijn en ben je veilig gehecht.

Je moeder doet altijd wat ze kan en ga er maar vanuit dat ze altijd haar meest stinkende best doet om er zo goed mogelijk voor je te zijn.

Soms is het nou eenmaal gewoon niet mogelijk voor je moeder om er voor je te zijn.

Ze is te druk met haar werk, ze heeft geleerd van professionals of van haar moeder dat ze je moet laten huilen en dat je dan vanzelf wel stil wordt of ze is zelf emotioneel niet beschikbaar en kan er gewoonweg niet echt voor je zijn.

Ze is er wel, maar ze is ergens anders.

Dus als jij als baby’tje verlangend huilt omdat je op haar borst wil liggen, melk wil of dichtbij haar wil zijn, en ze komt niet… Keer op keer op keer..

Dan is de kans groot dat je aangepast gaat leven. Dat er de overtuiging is ontstaan: “ik mag er niet zijn. ik ben maar gewoon stil. Ik ga héél stil zijn, en heel lief zijn, en dan komt mama wel.”

De kans is groot dat je je te veel voelt, dat het voelt alsof je emoties er niet mogen zijn, dat je altijd groot en sterk moet zijn, dat jij er altijd voor de ander bent, maar wie is er dan voor jou?

Dat kan zich uiten in het moeilijk kunnen vragen van hulp, liefde toelaten, hard werken voor liefde, maar diep vanbinnen is het koud en voel je je eenzaam en alleen.

Je mag toch niet behoeftig zijn?

Je hebt vroeger uitgereikt door te huilen en als er telkens niemand komt, stop je waarschijnlijk met uitreiken.

Je hebt vroeger uitgereikt door te huilen en als er telkens niemand komt, stop je waarschijnlijk met uitreiken.

Dat is pijnlijk. Hoe goed je moeder ook haar best heeft gedaan - voor jou als behoeftig baby’tje, waarbij je nou eenmaal wired bent om afhankelijk te zijn, is dat pijnlijk.

De uitnodiging is om dat toe te gaan laten, die pijn. Te gaan doorvoelen waar je haar of je vader hebt gemist. Dat je je zo onveilig en alleen hebt gevoeld. Te erkennen dat je pijn hebt. Te voelen dat je verdrietig bent, en misschien wordt dat wel gecoverd met heel veel boosheid, en erom te huilen.

Beetje bij beetje. Dat je je eigen innerlijke moeder wordt, je eigen innerlijke vader, en er kan zijn voor het behoeftige kind in jou.

En het is nog mooier als je mensen om je heen hebt met wie je het mag oefenen om wél weer uit te reiken.

Dat je gaat ervaren: hey, er zijn mensen die er wél voor me willen zijn. Hey, als ik mijn vriendin vraag of ze naar me wil luisteren, doet ze dat. Hey, als ik me klote voel wil mijn partner me helpen door het voor me op te lossen. Hey, ik mag vragen wat ik nodig heb en als ik dat aan iemand vraag maakt me dat trots. Hey, ik vroeg mijn moeder om een knuffel en ze gaf me die.

En misschien zeggen mensen wel nee, kunnen ze je niet geven wat ze nodig hebben omdat ze simpelweg geen ruimte hebben of er zelf nog niet klaar zijn om er te zijn voor anderen, maar dan heb je in elk geval uitgereikt.

En misschien wordt het verdriet dan wel aangeraakt dat het oh zo pijn doet als er niemand is. Als er niemand komt, als je huilt.

En laat dat maar toe. Wees trots op jezelf dat je hebt uitgereikt.

Je bent aan het leren. Je bent aan het groeien. Je bent volwassen aan het worden.

Je bent aan het ontdekken wat je nodig hebt en hoe je gezonde relaties kunt hebben.

Hoe mooi is dat?

En leren gaat met vallen en opstaan.

Als baby’tje en als klein kind weten we dat nog. Groeien mag soms pijn doen.

En het vieren als het is gelukt, als je een stapje hebt gezet, mag je je armen omhoog gooien en juichen.

Ik juich in elk geval voor je, ik juich.