Mag het goed gaan met jou?

Mag het goed gaan met jou?

Durf je het jezelf goed te laten gaan? Mag je het leven leiden waar je ontzettend blij van wordt?

Mag je rusten? Mag je zuchten en gewoon nee zeggen tegen de dingen waar je geen zin in hebt?

Mag je “egoïstisch” zijn en kiezen voor jezelf, in plaats van altijd voor de ander?

Mag je ontspannen en lanterfanteren midden op de dag?

Mag je vieren en verjaren en dan honderd ballonnen opblazen en de slingers ophangen en voor je laten zingen?

Mag je een hotel boeken, midden in de week, en dan gaan doen precies wat je maar wil, al is het in het bubbelbad en 3 uur lang liggen verrimpelen?

Mag je het jezelf goed laten gaan?

Veel van ons zijn bezig met persoonlijke ontwikkeling.

We kijken onze patronen aan, helen onze wonden, huilen om de dingen die niet waren, rouwen om het verdriet en om de pijn, slaan in kussens om de boosheid uit onze lijven te krijgen.

Wat ontzettend goed is. Ik juich het toe. Het is nodig.

En op een gegeven moment, als je dat lang genoeg gedaan hebt, als je jezelf kent, als je je dingen hebt aangekeken, als je bent gegroeid, als je weet wat je nodig hebt en jezelf dat geven kan - vaak, dan wordt het tijd dat je het jezelf goed laat gaan.

En het kan zijn dat er een verstrikking zit, systemisch gezien.

Dat het met jouw vader of je moeder of je zusje of je broer of je oma of je opa niet goed gaat en dat ze een miserabel leven leiden en dat je uit loyaliteit ervoor kiest het jou niet beter te laten gaan dan hen.

Want als je het jou beter laat gaan dan hen, maak je je schuldig en kies je voor jezelf.

Dan komt er naar boven dat je hen niet kan redden, en dat kan verdrietig zijn.

Jezelf toestaan het jou goed te laten gaan is de bevrijding, met de bijbehorende emoties.

Misschien is er wel een broertje dat is overleden, of een tweelingzus die in de baarmoeder is overleden, of je vader of je moeder die na een naar ziekbed al op vroege leeftijd is overleden.

Mag jij dan voluit leven, terwijl zij dood zijn?

Zonder dat je het weet, of misschien heb je het wel weggestopt, kan het zijn dat daar verdriet zit, rouw zit, die gevoeld mag worden.

Het kan ook zijn dat je jarenlang zo ontzettend in de fight en flight modus hebt gezeten, of altijd maar in dorsaal vagaal hebt gezeten (overwhelmed, ingestort, vastgevroren) en je lijf gewend is aan dat gevoel van stress.

Je zenuwstelsel en je brein kennen eigenlijk het gevoel niet dat je ontspannen bent.

En als je dan op dat pad van heling bent en je brein nieuwe paden begint aan te leggen, voel je soms ineens een glimp van ontspanning. Van tevredenheid. Van rust. De stress en de onveiligheid is er even niet.

Whoew! Dat is nieuw. Mag dat? Kán dat?

En dan word je wakker en dan is het gevoel weer weg. Heb ik gedroomd? Was it but a dream?

Nee, dear one. Het is oefenen. Elke dag opnieuw.

Als je in het proces van helen en herstellen zit, is het elke dag je brein en zenuwstelsel de signalen geven van plezierige sensaties.

Iets doen waar je blij van wordt, simpelweg omdat je er blij van wordt.

Iets doen waar je van ontspant, simpelweg omdat je er van ontspant.

Iets doen wat je rust geeft, simpelweg omdat het je rust geeft.

En als je dat verdeeld over de dag blijft doen, al is het 5 minuten in de ochtend en 15 minuten in de middag en 20 minuten in de avond, of telkens 2 minuten en dat 20 keer op een dag; dan geef je je brein en lijf nieuwe informatie.

Je lichaam kan dan gaan wennen aan de afwezigheid van de stress.

Het zal waarschijnlijk niet zo zijn dat je lichaam dan in één keer van alle stress af is.

Hoe veiliger je je zal gaan voelen, hoe meer ontspanning en veiligheid er in je lijf komt, hoe meer je lijf de energie kan gaan afvoeren die is opgehoopt; de survival energie.

Dus misschien lig je te rusten en komt er ineens een huilbui los. Of het gaat zo goed en inééns komt daar de rouw om dat ene.

Je doet het niet fout; je gaat niet achteruit, het gaat niet slecht met je.

Je zet stapjes. Je bent aan het helen. Elke keer een stapje vooruit.

Leren lopen doe je ook niet in één dag.

Dat is van liggen op je rug een proces naar kruipen en dan telkens proberen op te staan en weer vallen.

En op een dag sta je en denk je: oh, zo simpel was het.

Maar we weten allemaal wel beter: het was een proces van liggen naar staan en lopen.

Gun jezelf die tijd om te leren.

En gun jezelf in de tussentijd elke dag de tijd om iets te doen waar je blij van wordt, wat goed voelt, wat rust geeft, waar je ontspannen van wordt.

Simpelweg omdat het fijn voelt en omdat je jezelf daarmee leert: het mag goed gaan met mij.

Ohja, het mag goed gaan met mij.

En ook hier: jezelf toestaan het jou goed te laten gaan is de bevrijding, waarschijnlijk met de daarbij loskomende emoties.

In een traject is het mogelijk om hier aandacht aan te besteden en liefde aan te geven.